“ Ik ben Sabrina, 33 jaar met een dochter van twee, Emma. Ik woon op een bovenverdieping aan de Dorpsweg in Charlois. De Dorpsweg staat op nummer 4 van de top 20 meest bevuilde plekken/straten van Nederland. Daar ben ik me helaas ook al te bewust van. Ik vind het zelf belangrijk om in het groen te zijn. Je hebt dan wel parken in de buurt, maar ik voel me weinig geprikkeld om hier voor de deur uit te gaan. Soms heb ik echt die schop onder mijn kont nodig om de fiets te pakken en naar een van deze parken te gaan. Wanneer we er eenmaal zijn, vinden wij het beide leuk. Ook zou ik graag wat ‘hands on’ willen zijn in en met het groen. Een tuin waar ik actiever kan zijn en tegelijkertijd kennis kan opdoen over het bijhouden van een tuin. Met Emma erbij is dat gevoel alleen gegroeid en wil ik dit ook voor haar. Hier op de Carnissetuin weet ik dat zij in een veilige omgeving zit waar zij ook zelfstandig kan spelen wanneer ik bezig ben en zij ook op een leuke vrije manier kan leren waar haar groente en fruit vandaan komt.

Toen ik eind augustus van afgelopen jaar in aanraking kwam met de Carnissetuin, in eerste instantie met de babymassage tijdens de opening van het blote voetenpad in de Erasmustuin, dacht ik: daar gaan we naar toe. We kwamen te laat voor de babymassage, maar we hebben wel met andere moeders met kinderen kennis gemaakt. Ik zag de aankondiging van de activiteit in de Erasmustuin in een foldertje in de buurt. We kennen de tuin ook omdat we er wel eens langsfietsen als we naar het hertenkamp gaan. Het idee van het koken met producten uit “je eigen” tuin spreekt mij ook zeer aan, ook voor Emma is dit leuk.

Emma vond het in het begin wel lastig om zichzelf vrij te voelen in de tuin. Ze is een temperamentvol dametje die weet wat ze wil, maar ook veel tijd nodig heeft om te wennen aan nieuwe omgevingen en mensen. Zolang mama erbij is en samen met haar bezig is, dan is het prima. Het samen door de kas tomaatjes, komkommer en paprika plukken en proeven is wel een van haar favoriete bezigheden in de tuin. Net als haar moeder is zij ook graag met eten in de weer. En als niet zelfstandig op haar eigen beentjes dan wel in de draagzak- of doek.

Na een aantal weken ging het eigenlijk steeds beter met Enma in de tuin, ze werd wat losser en kon zichzelf ook wat beter vermaken op afstand van mij, als ik aan het schoffelen was of wat anders aan het doen was. En andere keren deden we iets samen zoals met de vlierbessen; die gingen we ritsen, losmaken van de takjes. En Emma helpt mij ook om de bloemzaden los te peuteren van de bloemen. Dus als je dan zelf lekker bezig kunt zijn en je ziet je kind ook lekker bezig, dan heb je toch wel het idee dat je in zo’n stadse omgeving aan het tuinieren bent.

Ik heb het kennismaken en leren tuinieren nog wel een beetje gemist. Ik zou nu toch wel wat meer willen leren wat betreft de verschillende bloemen uit elkaar halen, de zaden verzamelen. Om het gevoel te hebben, dat je aan het tuinieren bent; dat je niet elke keer aan anderen hoeft te vragen wat je moet doen, maar dat je in de tuin zelfstandig aan de slag kunt gaan. Als je daar in de stad de kans voor krijgt om iets te leren waar je later ook in een eigen tuin mee aan de slag kunt gaan, is toch wel heel mooi. Je zit toch geïsoleerd in de stad, je moet altijd iets opzoeken om mensen te ontmoeten. In de Carnissetuin, op vijf minuten afstand, kun je nieuwe mensen ontmoeten, en heb je aanspraak en zie je even andere gezichten. Je kunt hier, buiten je eigen vriendenkring, een ander praatje met een ander onderwerp maken. Je komt buiten je eigen stekje. Eigenlijk kwam ik in eerste instantie voor de Erasmustuin. Voor Emma had ik wel gehoopt dat er meer inloop zou zijn van andere moeders met jonge kinderen; hopelijk komt dat nog want de plek is er wel naar. Ouders die elkaar hier ontmoeten, optrekken met andere kinderen, vies worden.

De hele tuin nodigt uit om te ontdekken in een beschermde omgeving: de tunnel door de Erasmustuin, tussen de groente en de bloemen struinen. Het avonturenpad, daar ben ik nog helemaal niet geweest. Zodra Emma opgewarmd is, dan wil ze wel een rondje tuin doen: in de kas kijken, van de heuvel afrollen met het regenpak aan. Ze heeft dan toch het gevoel: hier is het leuk, hier kan ik van de heuvel afrollen. Voor kinderen is de tuin heel uitnodigend, voor kleinere kinderen maar ook voor grotere kinderen. Ze kunnen hier lekker rommelen met beestjes, met een vergrootglas met een blikje en een glazen dingetje en dan lekker in de tuin de hord opgaan. Het is ook heel erg jammer dat de schooltuin verdwenen is; elke schooltuin die weg moet, is zonde want daar bereik je veel scholen mee en zodoende ook veel kinderen. De schooltuin is voor een aantal kinderen de enige kennismaking met een tuin, waar je kennis opdoet van de natuur door in de natuur zelf te zijn. Met de Carnissetuin zijn de kinderen veel afhankelijker van een school of ouders om naar de tuin te komen. Als schooltuinen wat meer richting wijk gaan, en niet alleen school, was dat een geode ontwikkeling geweest al weet je niet of je daarmee de schooltuin gered had.

Het is lastig om in deze wijk ouders met jonge kinderen naar de tuin te trekken. Georganiseerd komen ze wel, er is wel interesse. Maar hoe bereik je de juiste mensen? Als je niet de buurtkrant leest of de website van Creatief Beheer in de gaten houdt of langsfietst, hoe ben je dan op de hoogte wat er in de Carnissetuin gebeurt. Er moet iets zijn dat de interesse trekt en de interesse blijft vasthouden, waardoor mensen blijven terug komen. Als er in de buurt wat meer peutergroepjes zijn zoals een peutergymgroep, een peuterdansgroep of een peuteryoga groepje, dan zou je die groepen kunnen uitnodigen om een keer hun activiteit in de tuin te doen. Ook kinderdagverblijven bekender maken met de Carnissetuin kan helpen: ze kunnen in de Carnissetuin met een groepje kinderen gezonde snacks voor de maaltijd halen zoals snacktomaatjes en kleine komkommers. Emma vond in elk geval de rode zuurkool, die we in de tuin gemaakt hebben, lekker en ook de soep uit de tuin smaakte goed”.

20.01.2014

Een gesprek tussen Sabrina, deelneemster in de Carnissetuin

en Hieke Pars, tuinvrouw Carnissetuin.